Over Mij.
Ik ben Ralph. Geen guru, geen financieel expert, geen gehaaid zakenman, (nog) geen miljonair. Gewoon Ralph.
Ik zit ongeveer in het midden van mijn werkcarrière en volop in het midden van een zware depressie. Ik stel me dus regelmatig vragen over hoe het verder moet en of ik op dezelfde manier wil blijven werken. Het antwoord op die tweede vraag is steeds vaker ‘Nee’. Het antwoord op die eerste vraag hoop ik middels deze blog te ontdekken.
Mijn Verhaal
In den beginne, dat wil zeggen tijdens mijn middelbare schooltijd, koos ik voor de economische richting. Waarom? Om de heel simpele reden dat ik niet goed was in wiskunde. De economische richting had maar 3 uur wiskunde per week, de keuze was dus snel gemaakt.
Na mijn middelbare school wilde ik graag verder studeren op de universiteit. Handelsingenieur in de bedrijfsinformatica, dat klonk me wel een titel waarmee ik kon uitpakken.
Het enige probleem? Je raadt het al. Wiskunde! Ook al was dit een economische richting (en wat moest ik anders?), wiskunde was één van de hoofdvakken tijdens het eerste jaar. Financiële algebra en statistiek maakten ook deel uit van het pakket en van mijn onvoldoendes tijdens de examens.
Ik heb dat eerste jaar 2 keer geprobeerd, de tweede keer met bijlessen in wiskunde, maar het hielp niet. Afin, mijn punten waren beter maar ik geraakte nog steeds niet over de helft.
Dus volgde de laatste kans in de hogeschool. Toen ik me ging inschrijven, had ik geen flauw idee wat ik wilde gaan volgen. Mijn ouders hadden me graag boekhouder zien worden maar dat leek me saai.
Ik sprak er met een docent marketing en die deed een prima verkooppraatje. Een dynamische opleiding waarin er ruimte was voor creativiteit. Yup, ik was verkocht. Het dynamische aspect en de creativiteit was echter ver zoek, zo bleek. Desalnietemin geraakte ik zonder al te veel problemen makkelijk doorheen de drie jaar en haalde ik mijn bachelor Marketing.
Het begin van een carrière
Het voordeel aan een marketing diploma was dat je werkelijk overal terecht kon. Ik begon dus enkele maanden te werken als administratief bediende bij een tapijtenfabrikant. Daar ging men echter nogal old-school met de nieuweling om, met andere woorden, koffie maken voor de directeur viel ook onder mijn taken. Daar had ik niet al die jaren voor gestudeerd en gelukkig splitsten de wegen al snel.
Tegelijkertijd begon ik ook terug te studeren. Het was het jaar 2000, de milenniumbug zorgde voor paniek en dus leek me een extra informatica diploma geen slecht idee. Vier jaar lang ging ik drie avonden per week na mijn werkuren naar de les en haalde ook een diploma Informatica.
Ondanks mijn interesse in informatica begon ik echter te werken bij een Japanse multi-national in de automotive sector. Ik begon er in de salesafdeling en een dikke vijftien jaar later stopte ik er als eindverantwoordelijke voor kwaliteit voor een hoop projecten van onze klant Toyota.
Ik zorgde voor de opvolging van nieuwe modellen, van de prototype fase helemaal tot massaproductie en zelfs de warranty gevallen. Dit zorgde voor een hoop ervaring in project- en kwaliteitsmanagement.
Maar ik had nog een tweede carrière die zich tegelijk afspeelde.
De parallel carrière
Sinds mijn 18de heb ik me altijd ingezet voor allerlei goede doelen. Zo deed ik vrijwilligerswerk in een opvangcentrum voor wilde dieren, en bij allerlei organisaties voor mensen- en dierenrechten.
Dat vrijwilligerswerk begon echter meer en meer van mijn vrije tijd op te slokken. Ik groeide binnen een organisatie uit tot één van de nationale coördinatoren en nam dus de leiding van een vzw op me.
Deze vzw begon echter in die mate te groeien dat mijn tijdsbesteding al snel de allures aannam van een voltijdse job. Bovenop mijn betalende voltijdse job.
Zo heb ik heel wat jaren absurde uren geklokt met amper vrije tijd en eigenlijk amper slaap. Werken tot 2-3 uur ‘s nachts voor de vzw was geen uitzondering om dan een paar uurtjes te slapen en dan te vertrekken naar mijn job op de kwaliteitsafdeling.
De eerste barsten
Het zal niemand verbazen dat dit een levensstijl is die niet vol te houden was. Mijn betalende job was een enorm stresserend gebeuren vol deadlines, kwaliteitsproblemen, en bijzonder weinig support van hogerhand.
Ik kende echter zowat iedereen in het bedrijf bij naam en had op alle afdelingen goede contacten. Op die manier kreeg ik een hoop klaar en kon ik mijn projecten voldoende blijven sturen. Het werden er echter steeds meer.
De kers op de taart was een nieuw project: snelheidsmeters. Een product waar ik nul kennis van had maar dat me evenzeer in de schoot geworpen werd. Ik werd dus eindverantwoordelijke voor de kwaliteit van een product dat ik nog nooit gezien had.
Dit bracht ook een nieuwe productielocatie met zich mee. En op zijn zachtst gezegd was de algemene tendens niet bijzonder meewerkend. Continu kwaliteitsproblemen en de enige zorg van onze fabriek was genoeg producten uitsturen naar de klant.
Dat de kwaliteitscontrole bij de klant deze delen en masse weigerde, was niet hun zorg. Die kwamen met hun klachten bij mij terecht.
Hoe stresserend en frustrerend deze periode ook was, ik heb er enorm veel van geleerd. Mijn plan trekken, inventief zijn, omgang met klanten, probleemoplossend denken, plannen, … Allemaal dingen die me hopelijk van pas gaan komen in de zoektocht naar een online inkomen.
Maar de combinatie van deze stressbom met weinig slaap, allerlei bijscholingen, en een andere voltijdse job na de uren bracht me op een breekpunt. De eerste burn-out meldde zich.
Een burn out negeren is geen goed idee
De burn-out zorgde voor ziekteverlof van de betalende voltijdse functie. Bij de vzw hadden we echter het probleem dat de twee mensen die de organisatie leidden, beiden op hetzelfde moment in een burn-out terecht kwamen.
Daar was er dus geen optie om te stoppen met werken. En dus werden er voor de vzw nog steeds een hoop uren geklopt.
Aangezien het heel duidelijk was dat terug gaan naar een systeem van twee voltijdse jobs niet haalbaar was, besloot ik voltijds in dienst te gaan bij de vzw.
Dit loste het probleem echter niet op. Met een gemiddeld aantal overuren van 30 per week (!) was ik eigenlijk nog steeds bijna twee jobs aan ‘t doen.
Het eindresultaat? Een zware depressie
We zijn aanbeland bij het laatste hoofdstuk. Een zware depressie waarin ik me dus steeds vaker de vraag stel hoe het nu verder moet?
Ik heb me jarenlang in dienst gesteld van de maatschappij in de hoop een betere wereld te creëren. Heb ik spijt van al die tijd? Absoluut niet! Ik ben trots op de dingen die ik bereikt heb.
Maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik al die jaren geleefd ben in plaats van geleefd heb. En dus is het nu tijd om de focus te verplaatsen naar mezelf.
Ik wil graag werken aan een manier om verschillende online inkomens te voorzien om op die manier te komen tot een vorm van (financiële) vrijheid. En een leven te kunnen te leiden waarbij ik zelf kies waar en wanneer ik werk.
Gaat dit gebeuren op korte termijn? Nee. Laat je niets wijsmaken door allerlei vlotte verkoopspraatjes. Hier gaat jaren hard werken inkruipen met de bedoeling om op termijn systemen op te zetten waarbij het geld enigszins ‘passief’ op mijn rekening belandt.
Gaat me dat lukken? Geen idee. Maar ik ga het alvast proberen!
Als ik iets zou willen bereiken hiermee, dan is het mensen inspireren om hun dromen te volgen. Om actie te ondernemen. Om ervoor te gaan.